AŞK OLSUN ŞİİR ADLI KİTAP YAYINLANDI!

Eğitimci-Yazar Şule Koyuncu,Turan'ın Kani Efe ile "AŞK OLSUN ŞİİR"adlı ortak şiir kitabı yayınlandı.Ankarada yaşayan Ş.KOYUNCU ,TURAN ve Şair,Kani Efe'le birlikte  onlarca şiirden oluşan kitabı Kitap Yurdu Doğrudan yayıncılıkta yayınlanmış bulunuyor.
Kitabın önsözünde şunlar yazıyor:İki farklı kültürden,iki farklı kalemin sosyal medyada bir buluşması ile oldu bizimkisi.Kardeşlik kavramının sadece ortak anne,babayla sınırlı olmadığını,kalem ve gönül kardeşliğininin 'de insanları bağlayabileceğini tecrübe ettik.
Kırık,dökük şiirlerin yaralarını birlikte sardık.Şiirlerde biraz kndine geldi mi bize el gibi davranır oldular.Bizde"Aşk olsun şiir" dedik onlara.Bundan sonrasını siz güzel insanlara bıraktık.
Toplumsal Muhalefet Gazetesi olarak her iki yazar ve şairleri kutluyor ve şiirli güzel yıllar diliyoruz.

iki tarafım deniz,iki tarafım liman
Kışlar geliyor diyor Toprak Ana
Gelsin gelen
Hikâyesi tam olanları acıtmaz zaman
Dünya'nın sırtında kaç kişinin olur limanı
Kaç yıkık gemiyi yuttu bu Umman
Kışlar geliyor diyor Gök Ana
Gelsin gelen
İki tarafım deniz,iki tarafım liman
     Şule koyuncu,Turan

SANA BAKINCA
Sana bakınca yüzüm kurur,göz çukurlarım çatlar 
Güneşe hasret kalan bedenim ölüme meydan okur.
Farkında mısın?
Dil,din,ırk değişmeye başladı her yerde.
Kendini tanımayan insanlar arasında buldum seni,
Sana bakınca yoksullu,acizlik,arasında cebelleşiyorum.
Cebi delik yırtık pantolon üstünde binlerce iğne
Tacize uğramış ruhum,bir hayat gibi geliyor aklıma
Uzaktan bakınca buğday gibi parlayan siması,
Yanına varınca arpa silesi yemiş genç yaşta
Sökük dişler dökülmüş saçlar 
Onca cefaya kafayı sıyırmayna bir beden 
Avuçlar arasında altın sarısı tütün tabakası 
Lakin dudaklarımla sevişmeye mahkum bekleyen.
İki parmak arasında sarılan tütün.
Yuma vurulmuş pantolon rengarenk
Benimsiyordum tam da yoksulluğuna,
Sana bakınca çamurdan kerpiç evler,
Yağmur yağınca damlayan damlar,
Uzaklara dalan gözler,
Sana bakınca yoksulluk kokuyor benim kentim.
                                                             -Kani Efe

KURŞUNİ 
Ben katilim bugün içimde katlettiklerimle 
Sesimi kesen birkaç masum serçe
Onları dinleyen mi var bugünlerde 
İnsan elbet bir gün haykırır gökyüzüne 
Haykırır içinde ki çocuklar ölünce 
Yüzü var mı astarı verdiklerimin 
Yüzüyorum hayli zamandır bu kara dehlizde
Ümit ektiğim bin hektarlık çoğalan bir çöl var 
Katilim dişlerimde uzun süredir katil balıklar 
Sesimi kesen birkaç masum serçe 
Onları dinleyen mi var bugünlerde 
Silahımı alsınlar artık elimden bu gece 
Teslim oluyorum tükendi kurşuni mürekkep 
Ben katilim bugün satırlarla öldürdüklerimle 
                                                        -Şule Koyuncu Turan
                                                                       

AŞK 
Üstü başı merhamet kokan
Yüreğinde sevgi büyüten 
Dili prangaya vurulmayan,
Ellerinde güneş taşıyan,
Koruyup kollayan 
Hayvanları bitkileri seven
Birine aşık olan                                                           
                                           -Kani Efe

SADECE SEV 
Sadece sev diyebildim sana 
Çağırmadan ayrılığı soframıza 
Değmeden ellerimize sitemkarlık 
Sitemi satıp kör bir dilenciye 
Sadece sev ! 
Zor değildir bu çivisi çıkmış düzende 
Uzatırsan dallarını kucak açarım yüreğine 
Sen sev gerisini ben taşırım ölesiye 
Sadece sev 
İki kanat açalım bulut tutumu göklere 
Biri acılarımızı alıp götürsün 
Diğeri ayrılığı tutup savursun 
Sevmek kalsın bize yeryüzünde 
Ne anladın onca sene 
Dolandın durdun toplayıp eteklerine 
Çaba yoğurdun evinde bahçende 
Sen sadece sev işte ! 
Uzatırsan dallarını kucak açarım yüreğine 
                                                         -Şule Koyuncu Turan

Daha öncede SALINGAÇ ve TESS KENDİNİ KAYBEDENLER adlı romanları bulunan yazar'ın basıma hazırladığı kitapları bulunuyor.

YAZAR-EĞİTİMCİ
ŞULE KOYUNCU TURAN KİMDİR?
Güneşin merhametini abarttığı 1985 yılının Ağustosun bir gününde, Tokat'ın Erbaa ilçesinin Hacıpazarı Köyü'nde ailenin üçüncü kız çocuğu olarak gözlerini dünyaya açtı Şule. Lakin ilk çocuk olan “Özlem” ablası, babası askerdeyken yokluk ve bakımsızlık yüzünden yakalandığı hastalıkla, teşhis koyulamadan vefat etmişti. “Tohumuna para mı verdin?“ denilen bir zamanda annesi evladının mezarını dahi hiç bilmemiş.  Şule’ye bu durum çok ilginç geldi, o da ölse aynı şeyleri yaşar mıydı, kendine ait bir mezarı dahi olmaz mıydı? Fıtratından olsa gerek meraklı ve duygusal yanları onu yokluyordu. Babası Salim Koyuncu, yetim büyüyen beşkardeşin iki numarasıydı. Birkaç dönüm arazide başkalarının tarlalarını da icar alarak çiftçilik yapıyordu. Her sene umut ediyor, emeğinin karşılığın bir türlü topraktan alamıyordu. Geçim sıkıntısı onu öfkeli biri yapmıştı.  Onun sert mizacına rağmen en sıcak ilişkilerini babası yine Şule’yle kurdu. Evde babaannenin etkisi büyüktü. Kardeşleri ve annesi hariç evlerinde herkesin etkisi büyüktü.
 İlkokulu bitirene kadar okulda eline geçen üç beş kitabın dışında babaannesinin tekrar tekrar okuttuğu din kitapları vardı. Bir de fırsat buldukça takvim yapraklarını kopartırdı. Vakti gelmeden koparılan takvim yaprağı evde suçtu, o ise takvimi önüne alır üç yüz altmış beş günü kitap gibi bir anda okurdu. Babası Salim Bey tarlada onlara yöresel türküler söylerdi, sanatla tanışması böyle başladı. Tütün tarlalarında babasının arabanın teybinde döndürüp durduğu arabeskler hayatın pek güzel olmadığını düşündürüyordu çocuk olmasına rağmen.
 Bir ara en büyük düşmanı olarak babasını görmeye başladı, adını “zalim” olarak değiştirdi. Büyümek için acele ettiği zamanlardı o zamanlar. En yakın arkadaşı kendinden sonra gelen kız kardeşi Nurgül’dü. Onunla hayaller kurmayı severdi. Sessiz olmasına rağmen dinlemek konusunda ailede en başarılı oydu. Babaanneler’inin gözüne girmek için başörtüsü taktığı bir dönemleri oldu onlu yaşlarda, zaten köyde tüm kız çocuklarının başı örtülüydü. Kültür kapalılığı… İlçeye gidecek olsalar babası başınıza örtü alın diye tuttururdu, kısa kollu tişört giymeleri yasaktı. Bu dini kurallardan kaynaklı değil, elalem ne derin sonucuydu. Elalem ne derin geçtiği bir ortamda, çocuklar hep geri plandaydı.
 Ortaokula başladığında sayısız  yeni kitaplarla Erbaa belediyesinin kütüphanesinde tanıştı. Okumayı çok seviyor, annesi abartmış olmasından korku duyuyordu. Hatta bir gecede bir kitap bitirmesi üzerine birkaç kitabını yakmıştı! Orta son sınıfta resim öğretmenine âşık olmuş, şiir yazmaya ve resim yapmaya başlamıştı. Okul müdür yardımcısı bu yeteneğini fark etmiş, Şule’ye derste izin verip yarışmalar için yazılar yazmasını istemişti.
İlçede resim ve şiir yarışmalarından ödül almaya başlamıştı. Bir gün ödül töreni yüzünden köye olan tek servisi kaçırması babasını çok kızdırmıştı. Eve gelir gelmez mahkeme kurulmuş, o daha soru sorulmadan ağlamaya başlamıştı. Durumu öğrenen babası ödülünü sorup ona verilen o güzel kalemleri elinden almıştı. O zaman Erbaa'da kalamayacağına karar vermiş parasız yatılılık sınavlarına girmişti. Olabildiğince uzaklara kuş olup uçmak istiyordu.
 1998 de Trabzon Beşikdüzü Anadolu öğretmen lisesini kazandı. Parasız eğitim göreceği halde ailesini nasıl okutacağız telaşı sardı. Çünkü yol parası ve yabancı kitapların ücreti onlar için fazlaydı. Aileden ayrıldığı o yıldan sonra bir daha geri dönüşü hiçbir zaman tam olmadı. Kopuş başlamıştı..
Yatılı okulun zorluklarıyla mücadele ederken,diğer yandan kimlik arayışı karmaşaya neden oldu. Herkes birine bağlanma aruzsundaydı. Cep teflonu yeni çıkmıştı, oysa onların köyde ev telefonları bile yoktu. Haftada bir komşunun telefonunu arıyor ailesini çağırttırıyor, beklerken jetonu bitiyor, kimi zaman telefon yüzüne kapatılıyordu. Maddi olarak pek desteklenmediği bu dönemde paralı arkadaşlarının gözde olduğunu görünce bir şekilde geride kalmak istemediği için yeniden kitaplara gömüldü. Yazıyor, yarışmalara giriyor, ödüller alıyordu. Hatta lise son sınıfta anneler günü için bir tiyatro yazdı, sahnelendi. Sınıf rehber öğretmeni elde edilen paradan Şule'ye de verdi.  Lise öğretmenleri hayatında büyük yer tutuyordu.
Üniversite sınavı çalışması sonuç verdi.  Edebiyat öğretmenliği ve psikolojik danışmanlık arasında tercih yapamadı. Öğretmenlerinin etkisiyle birinci sıraya edebiyat öğretmenliğini yazmıştı. Sonrasında bu konuda bir pişmanlığı oldu. Tekrar üniversite okumayı çok istedi, ama imkânı olmadı.  Üniversiteyi Ankara'da okudu. Gazi Üniversitesi’nde de beklediğini bulamadı. Sınıfının yarısı cemaatçiydi, sınav zamanları hepsi arkadaş, onun dışında selamını dahi almıyorlardı, bu yüzden okuldan uzaklaştı. Okul çıkısı garsonluk yaptı, gece geç saatlerde eve dönüyor, yorgun ayaklarını dinlendirmek için duvara uzatıyordu. Ne olursa olsun yine de en güzel yılları üniversite yıllarıydı. Okul bittiğinde kpss sınavında istediği puanı alamamıştı ve 1998 de ayrıldığı evine 2007’ de zoraki dönmenin vakti gelmişti. Onun için çok zordu, geçen 9 yıl evde hiçbir şeyi değiştirmemişti, hala ezilen annesi ve esip gürleyen babası, hiç susmayan babaannesi vardı. Üstüne üstelik ablası da yanlış bir evlilik yapmıştı. Şule, köyde yapamayacağını biliyordu, bu yüzden Erbaa'nın en ücra dağ köyünde zor şartlarda öğretmenlik yapmayı kabul etti. Bu arada yazmayı hiç bırakmadı, yalnız gecelerinde kaleme sarılmaya devam etti. Birkaç denemeden sonra atanamayacağını düşündü, geri dönmemek zorundaydı köye. Onu anlayacak kimse yoktu, toplumsal normların dayatmasıyla evlilik bir kurtuluştu.  Sevdiği adamla 2009’da evlendi
Lakin ruhu yolunda gitmeyen bir şeyler olduğunu söylüyordu. Akıntıya kapılmıştı artık. Bu arada babası kalp krizi geçirdi, çocukluğunun zalimi koca bir boşluk açtı yüreğinde, yaşanılmamış çok şey olduğunu anladı, babasının geçim sıkıntısı yüzünden o kadar sinirli olduğunu anladı, ama artık vakit kalmamıştı…
Peş peşe iki kız çocuğu sahibi oldu. Yazmaktan tamamen uzaklaştı. Ta’ ki atanıp Muş-Malazgirt'e iki çocuğuyla gidinceye kadar... Yeniden kalemle buluştu, kendine ne kadar kötülük yaptığını fark ettiğinde hayatından çok zaman kaybetmişti. Tekrar Ankara'ya döndü, çocukların telaşıyla iyiden eve kapandı. Artık vakti geldi diyerek hayatına koyduğu tüm telaşların hiçbir zaman bitmeyeceğini düşünerek yazmayı birinci sıraya koydu ve ilk kitabı “Salıncak’ı yazmaya başladı.
Kitap 2020 yılında basıma girdi. 2021 yılında “Kendini Kaybedenler-Tess” i yazdı. Yazmak için vakit kollayan ve yazma aşkını ön plana çıkaran Şule koyuncu Turan, yayınevlerine kırgın olduğunu, kitap basımı yaparken yazının değerine bakmak yerine yalnızca paradan konuştuklarını gördükçe içine döndü. Lakin ne olursa olsun yazmaktan vazgeçmeyeceğini biliyordu..
Şimdiler’de şiirlerini biriktiriyor. Ömrü yeterse “Kendini kaybedenler” romanını üçleme yapmak istiyor. Onun dışında vakti olursa çok eser var kaleme alacağı. Yazanlara ve yazmak isteyenlere en büyük tavsiyesi “Okuyun, yalnızca kitapları değil, insanları da okuyun  En büyük düşmanınız kendi kibrinizdir” di.
KAYNAK:Toplumsal Muhalefet Gazetesi.